Ετικέτα: fasteners

Η Αψίδα που Έσκισε τον Ουρανό — Μέρος Πέμπτο

Posted on by admin

Τσαμούρης, οι Ειδικοί στις Βίδες©

Μέρος Πέμπτο

Η ολοκλήρωση της Γέφυρας του Λιμανιού του Σίδνεϊ το 1932 σηματοδότησε την άνοδο της πόλης στο
κύρος μιας πραγματικά παγκόσμιας μητρόπολης, προσφέροντάς της ένα τοπόσημο ικανό να συναγωνιστεί
τα πιο εμβληματικά αρχιτεκτονικά θαύματα του σύγχρονου κόσμου. Με το μεγαλύτερο ενιαίο τόξο του
είδους του, η Γέφυρα απέκτησε άμεσα την ίδια αναγνωρισιμότητα με τον Πύργο του Άιφελ στο Παρίσι ή το
κτίριο Chrysler στη Νέα Υόρκη.

Η ευκολία πρόσβασης μεταξύ των δύο πλευρών του λιμανιού έγινε αμέσως αισθητή σε ολόκληρη την πόλη.
Ο πληθυσμός της Βόρειας Ακτής αυξήθηκε, ενώ οι κάποτε ακμάζουσες επιχειρήσεις των πορθμείων
άρχισαν να φθίνουν. Η Γέφυρα γρήγορα μετατράπηκε σε σκηνικό για διάφορα ακροβατικά κατορθώματα και
τουριστικά αξιοθέατα, με τον νοτιοανατολικό πυλώνα να λειτουργεί ως δημοφιλές παρατηρητήριο,
προσφέροντας πανοραμική θέα στην πόλη και τα περίχωρά της.

Για την ανάκτηση του σημαντικού κόστους κατασκευής και συντήρησης της Γέφυρας, επιβλήθηκαν διόδια,
γεγονός που ώθησε τους επινοητικούς κατοίκους να βρουν έξυπνους τρόπους για να τα αποφύγουν. Μέχρι
τη δεκαετία του 1980, τα δεκάδες εκατομμύρια οχήματα που είχαν διασχίσει τη Γέφυρα είχαν αποσβέσει το
αρχικό κόστος κατασκευής των 500 εκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ (460 εκατομμύρια ευρώ) μέσω των
διοδίων. Ωστόσο, τα διόδια αυξήθηκαν προκειμένου να χρηματοδοτηθεί η κατασκευή της σήραγγας του
λιμανιού του Σίδνεϊ και τα συνεχή έξοδα συντήρησης.

Κάθε χρόνο, μια ομάδα εξειδικευμένων τεχνικών αφιερώνει 200.000 ώρες εργασίας για τη διατήρηση της
Γέφυρας σε άριστη κατάσταση, με στόχο τη διασφάλιση της ακεραιότητάς της για τα επόμενα χίλια χρόνια.
Τα εκτεθειμένα τμήματα της Γέφυρας βάφονται εκ νέου κάθε πέντε χρόνια, καταναλώνοντας 30.000 λίτρα
από το χαρακτηριστικό ατσάλινο γκρι χρώμα της.

Η Γέφυρα ανέκαθεν προσέλκυε τους λάτρεις της περιπέτειας που ήταν αποφασισμένοι να την ανέβουν, είτε
νόμιμα είτε παράνομα. Τις τελευταίες δύο δεκαετίες, οι λιγότερο τολμηροί μπορούν να απολαύσουν την
ξενάγηση Harbour Bridge Climb πάνω από τα τόξα της γέφυρας, με την κορυφή να αποτελεί το ιδανικό
σημείο για περισσότερες από μία προτάσεις γάμου.

Στα 86 χρόνια λειτουργίας της, η Γέφυρα έχει φιλοξενήσει διαμαρτυρίες, πολιτικές δράσεις και εορτασμούς
στο Σίδνεϊ, ενώ έκλεισε για πρώτη φορά το 1946 για να γιορτάσει την Ημέρα της Νίκης στο τέλος του Β’
Παγκοσμίου Πολέμου. Τον Μάιο του 2000, ένα ρεκόρ 250.000 Αυστραλών Αβοριγίνων και μη ιθαγενών
πραγματοποίησαν πορεία κατά μήκος της Γέφυρας στην ιστορική Πορεία Συμφιλίωσης, αναγνωρίζοντας
την αδικία που υπέστησαν οι λαοί των Πρώτων Εθνών της Αυστραλίας.

Το Σίδνεϊ είναι μία από τις πρώτες πόλεις στον κόσμο που υποδέχεται το νέο έτος και η εξασφάλιση μιας
προνομιακής θέσης για να απολαύσει κανείς τα πυροτεχνήματα της παραμονής της Πρωτοχρονιάς πάνω
από το λιμάνι έχει γίνει αγαπημένη παράδοση. Τα δύο θεαματικά σόου πυροτεχνημάτων στις 9 μ.μ. και τα
μεσάνυχτα απαιτούν μήνες προετοιμασίας, με οκτώ τόνους πυραύλων να εκτοξεύονται στον ουρανό πάνω
από το λιμάνι και να πέφτουν από τη Γέφυρα σε μια εκκωφαντική γιορτή της ζωής.

Η κατασκευή της Γέφυρας διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στην τεχνολογική επανάσταση της δεκαετίας
του 1930, αποτελώντας απόδειξη της βιομηχανικής ωριμότητας της Αυστραλίας στη μηχανική εποχή.
Σηματοδότησε τη μετάβαση από τον παραδοσιακό κτηνοτροφικό και αγροτικό τρόπο ζωής, θέτοντας τέλος
στην εποχή των αλόγων και των αμαξών και εισάγοντας την εποχή των χαλύβδινων γεφυρών, των
προαστιακών σιδηροδρόμων και των αυτοκινήτων.

Σήμερα, η Γέφυρα του Λιμανιού στέκει επιβλητική σε ένα μεταμορφωμένο Σίδνεϊ ως σύμβολο
υπερηφάνειας και εθνικής ταυτότητας, με βαθιά συναισθηματική απήχηση για πολλούς από τους
κατοίκους της πόλης. Όπως περιέγραψε η συγγραφέας Ρουθ Παρκ, «…[αιωρείται] εκεί σαν το φάντασμα
του τροχού της μοίρας, κάτω από έναν ουρανό που αρωματίζεται από το ηλιοβασίλεμα, μέχρι να πέσει το
σκοτάδι και να εξαφανίσει αυτό το αξιοθαύμαστο σχήμα, που είναι πάνω απ’ όλα, το σύμβολο του Σίδνεϊ».
Η ιστορία βασίζεται στο podcast «The Bridge: The Arch that Cut the Sky», το οποίο δημιουργήθηκε με την
υποστήριξη του Ιδρύματος της Κρατικής Βιβλιοθήκης της Νέας Νότιας Ουαλίας. Μπορείτε να το
υποστηρίξετε ακούγοντάς το στο thebridge.sl.nsw.gov.au.

Σημείωση: Οι φωτογραφίες που χρησιμοποιήθηκαν σε αυτό το άρθρο προέρχονται από την ιστοσελίδα του
State Library of New South Wales Foundation για το podcast. Δεν αποτελούν πνευματική μας ιδιοκτησία και
χρησιμοποιούνται αποκλειστικά για μη εμπορικούς σκοπούς.

Η Αψίδα που Έσκισε τον Ουρανό — Μέρος Τέταρτο

Posted on by admin

Τσαμούρης, οι Ειδικοί στις Βίδες©

Μέρος Τέταρτο

Καθώς πλησίαζε η μεγάλη ημέρα των εγκαινίων της εμβληματικής γέφυρας Sydney Harbour Bridge στις 19
Μαρτίου 1932, η πόλη του Σίδνεϊ ετοιμαζόταν πυρετωδώς για τους λαμπρούς εορτασμούς. Ένα
μεγαλοπρεπές δείπνο για 2.500 καλεσμένους διοργανώθηκε στους κήπους του Government House, ενώ ο
Δήμαρχος φιλοξένησε τον εντυπωσιακό χορό Sydney Harbour Bridge Ball. Μαθητικοί διαγωνισμοί έκθεσης
πραγματοποιήθηκαν, με την Mavis Combo, μια δεκάχρονη μαθήτρια από το Cabbage Tree Island Aboriginal
School, να επαινεί την ολοκληρωμένη γέφυρα και την απόφαση του Bradfield να επιλέξει υπαίθριες
μετακινήσεις αντί υπόγειων διαβάσεων.

Ένας συμβολικός «πάπυρος καλής θέλησης» από την πόλη Τότεναμ της Βικτώριας έφτασε στο Σίδνεϊ,
φέροντας ευχές από εκατοντάδες μαθητές 72 σχολείων. Ο πάπυρος παραδόθηκε στον πρωθυπουργό Jack
Lang και τον Κυβερνήτη Game από τους αρχηγούς των αθλητικών ομάδων των γυμνασίων Fort Street.
Παρά τις βροχερές και θυελλώδεις συνθήκες, περισσότεροι από 10.000 μαθητές από 194 σχολεία της Νέας
Νότιας Ουαλίας περπάτησαν περήφανα στη Γέφυρα την Ημέρα του Παιδιού, στις 16 Μαρτίου.

Πολλοί ήταν εκείνοι που ταξίδεψαν από μακριά για να παρευρεθούν στην ιστορική τελετή. Ο εννιάχρονος
Lennie Gwyther ίππευσε μόνος του το άλογό του, Ginger Mick, για τέσσερις ολόκληρους μήνες, διανύοντας
σχεδόν 1.000 χιλιόμετρα (621 μίλια) από την αγροτική Βικτώρια μέχρι το Σίδνεϊ. Ως επιβράβευση για τη
γενναιότητά του, ο Lennie προσκλήθηκε στα επίσημα εγκαίνια και περπάτησε με υπερηφάνεια στη γέφυρα
καβάλα στον Ginger Mick.

Ωστόσο, η τελετή των εγκαινίων δεν ήταν χωρίς εντάσεις. Ο πρωθυπουργός Lang, γνωστός για την
αποστροφή του προς τις υπερβολές και την τυπικότητα, βρέθηκε αντιμέτωπος με τους φιλομοναρχικούς,
οι οποίοι απαιτούσαν να εγκαινιάσει τη Γέφυρα ο ίδιος ο Βασιλιάς Γεώργιος ΣΤ’ ή ο Κυβερνήτης Philip Game.
Η ασφάλεια ενισχύθηκε λόγω φόβων για ταραχές.

Η ένταση κορυφώθηκε όταν ο Francis De Groot, μέλος της ακροδεξιάς ομάδας New Guard, έφιππος
όρμησε μπροστά από το πλήθος και έκοψε την τελετουργική κορδέλα με το σπαθί του, διακηρύσσοντας τη
Γέφυρα ανοιχτή «στο όνομα των αξιοπρεπών και σεβαστών πολιτών της Νέας Νότιας Ουαλίας». Ο De Groot
συνελήφθη άμεσα και αργότερα πρόστιμο του επιβλήθηκε. Ο πρωθυπουργός Lang προχώρησε στην κοπή
νέας κορδέλας, εγκαινιάζοντας επισήμως τη γέφυρα Sydney Harbour Bridge, με τη συνοδεία 21
πυροβολισμών.

Ο μηχανικός Bradfield, που αφιέρωσε τη ζωή του στην υλοποίηση αυτού του οράματος, έφτασε νωρίς για
να βεβαιωθεί ότι τα πάντα ανταποκρίνονταν στις αυστηρές προδιαγραφές του.
Στην ομιλία του, ευχαρίστησε τους εργάτες που «τίμησαν την εμπιστοσύνη μας» και «έχτισαν τη γέφυρα που αποτελεί φόρο
τιμής στη βιομηχανική ισχύ της Αυστραλίας».

Πάνω από ένα εκατομμύριο θεατές παρακολούθησαν τις εορταστικές εκδηλώσεις, που περιελάμβαναν
παρέλαση, άρματα και την πρώτη επίδειξη πυροτεχνημάτων από τη Γέφυρα. Η τελετή μεταδόθηκε σε
εθνικό επίπεδο αλλά και στο Ηνωμένο Βασίλειο και τις ΗΠΑ, καθιερώνοντας το Σίδνεϊ ως παγκόσμιας
εμβέλειας μητρόπολη.

Η κληρονομιά των εγκαινίων ήταν άμεση και διαρκής, με κάποιους γονείς να δίνουν στα νεογέννητά τους
ονόματα όπως Bridget, Archie, Sydney και Archibald εκείνη τη χρονιά. Αναμφίβολα, η Γέφυρα μεταμόρφωσε
το Σίδνεϊ και ο αντίκτυπός της θα συνέχιζε να διαμορφώνει την πόλη για τις επόμενες γενιές,
καθιερώνοντάς την ως σύμβολο της σύγχρονης Αυστραλίας.

Η ιστορία βασίζεται στο podcast «The Bridge: The Arch that Cut the Sky», το οποίο δημιουργήθηκε με την
υποστήριξη του Ιδρύματος της Κρατικής Βιβλιοθήκης της Νέας Νότιας Ουαλίας. Μπορείτε να το
υποστηρίξετε ακούγοντάς το στο thebridge.sl.nsw.gov.au.

Σημείωση: Οι φωτογραφίες που χρησιμοποιήθηκαν σε αυτό το άρθρο προέρχονται από την ιστοσελίδα του
State Library of New South Wales Foundation για το podcast. Δεν αποτελούν πνευματική μας ιδιοκτησία και
χρησιμοποιούνται αποκλειστικά για μη εμπορικούς σκοπούς.

Η Αψίδα που Έσκισε τον Ουρανό — Μέρος Τρίτο

Posted on by admin

Τσαμούρης, οι Ειδικοί στις Βίδες©

Μέρος Τρίτο

Η κατασκευή της γέφυρας Sydney Harbour Bridge, ενός έργου κολοσσιαίων διαστάσεων, ξεκίνησε στις 28
Ιουλίου του 1923, με δάνεια που θα απαιτούσαν από την πόλη 55 χρόνια για να αποπληρωθούν. Για την
ολοκλήρωσή της χρειάστηκαν οκτώ χρόνια, 1.400 εργάτες, έξι εκατομμύρια πριτσίνια για τη σύνδεση
52.800 τόνων ατσάλινων δοκών, 272.000 λίτρα μπογιάς και, δυστυχώς, τη ζωή 16 εργατών. Όταν
ολοκληρώθηκε, ήταν η μεγαλύτερη μονότοξη γέφυρα στον κόσμο.

Η Γέφυρα αποτελούσε μέρος του ευρύτερου οράματος του Bradfield για τον εκσυγχρονισμό του
συγκοινωνιακού δικτύου του Σίδνεϊ, το οποίο περιλάμβανε και ένα ηλεκτροκίνητο προαστιακό
σιδηρόδρομο, υπέργειο και υπόγειο, για την εξυπηρέτηση του διαρκώς αυξανόμενου πληθυσμού της
πόλης. Τα υλικά κατασκευής προέρχονταν από διάφορες περιοχές της Αυστραλίας, με τον γρανίτη για τους
διακοσμητικούς πυλώνες να έρχεται από τη Μορούγια, την άμμο από τον ποταμό Νεπάν και το τσιμέντο
από την Κάντος. Ωστόσο, το μεγαλύτερο μέρος του χάλυβα εισήχθη από την Αγγλία, με μόλις το 20% να
κατασκευάζεται στο Νιούκαστλ.

Κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης, η Γέφυρα πρόσφερε πολύτιμες θέσεις εργασίας, κερδίζοντας τον
χαρακτηρισμό «ο σιδερένιος πνεύμονας» λόγω της τεράστιας ώθησης που έδωσε στην οικονομία. Το
εργατικό δυναμικό ήταν πολυεθνικό, αποτελούμενο από Άγγλους μηχανικούς, Σκωτσέζους και Ιταλούς
λιθοξόους, Αμερικανούς, Βρετανούς και Ευρωπαίους τεχνίτες, καθώς και Ιρλανδούς και Άγγλους
λεβητοποιούς και μηχανολόγους. Η κυβέρνηση έδωσε προτεραιότητα στην πρόσληψη βετεράνων πολέμου,
συνδικαλισμένων εργατών και ανδρών με οικογένειες, ενώ μείωσε τις εβδομαδιαίες ώρες εργασίας από 44
σε 33 ώστε να κατανείμει τις διαθέσιμες θέσεις σε περισσότερους ανθρώπους.

Παρ’ όλα αυτά, η εξουθενωτική και επικίνδυνη φύση της εργασίας οδήγησε σε πολλά ατυχήματα και
θανάτους. Ο Reg Saunders, ένας 19χρονος μαθητευόμενος λιθοξόος στο λατομείο της Μορούγια,
περιέγραψε τη μακρά και επίπονη διαδικασία εκμάθησης του επαγγέλματος. Οι εργάτες που στέκονταν
εκατοντάδες μέτρα πάνω από τη γέφυρα, ασφαλισμένοι μόνο με σχοινιά, έπρεπε να πιάνουν τα
πυρακτωμένα μεταλλικά πριτσίνια και μπουλόνια σε κουβάδες με νερό και να τα στερεώνουν στις δοκούς,
με τον συνεχή κίνδυνο τραυματισμού ή θανάτου από την πτώση υλικών.

Το 1928, ξεκίνησε η κατασκευή του ατσάλινου τόξου, με τσιμεντένιους πυλώνες να υψώνονται και στις δύο
πλευρές του λιμανιού. Χρειάστηκαν δύο χρόνια για να ενωθούν τα τόξα, δημιουργώντας μια
υπερκατασκευή 39.000 τόνων – ένα πρωτοφανές αρχιτεκτονικό επίτευγμα που προκαλούσε μεγάλη
ανησυχία στους μηχανικούς.

Το τόξο ήταν αυτοστηριζόμενο, επιτρέποντας την αφαίρεση των τεράστιων καλωδίων — μια ιστορική μέρα
που σηματοδοτήθηκε με την ύψωση των σημαιών της Βρετανίας και της Αυστραλίας και στις δύο πλευρές
της Γέφυρας. Μετά την ολοκλήρωση του τόξου, οι εργασίες προχώρησαν με γρήγορους ρυθμούς. Μέχρι
τον Ιούνιο του 1931, είχε τοποθετηθεί το οδόστρωμα και είχε καλυφθεί με άσφαλτο, ενώ είχαν στρωθεί και
οι ράγες για τα τραμ και τα τρένα. Τον Ιανουάριο του 1932, το τελευταίο κομμάτι γρανίτη τοποθετήθηκε
στον βορειοδυτικό πυλώνα.

Τον Φεβρουάριο πραγματοποιήθηκε η πρώτη δοκιμή φόρτωσης της γέφυρας, με 96 ατμομηχανές
παραταγμένες στο οδόστρωμα. Αφού πέρασε επιτυχώς αυτές τις δοκιμασίες αντοχής, η γέφυρα Sydney
Harbour Bridge κρίθηκε ασφαλής για κυκλοφορία και έτοιμη να υποδεχθεί το πλήθος που ανυπομονούσε
να διασχίσει το λιμάνι.

Στις 19 Μαρτίου 1932, έπειτα από δεκαετίες πολιτικών αντιπαραθέσεων, αναταραχών και εκπληκτικών
κατασκευαστικών επιτευγμάτων, η γέφυρα Sydney Harbour Bridge άνοιξε επιτέλους για το κοινό σε ένα
μεγαλειώδες θέαμα με πυροτεχνήματα και μια απροσδόκητη διακοπή εξίσου εκρηκτική με τους
προγραμματισμένους εορτασμούς.

Η ιστορία βασίζεται στο podcast «The Bridge: The Arch that Cut the Sky», το οποίο δημιουργήθηκε με την
υποστήριξη του Ιδρύματος της Κρατικής Βιβλιοθήκης της Νέας Νότιας Ουαλίας. Μπορείτε να το
υποστηρίξετε ακούγοντάς το στο thebridge.sl.nsw.gov.au.

Σημείωση: Οι φωτογραφίες που χρησιμοποιήθηκαν σε αυτό το άρθρο προέρχονται από την ιστοσελίδα του
State Library of New South Wales Foundation για το podcast. Δεν αποτελούν πνευματική μας ιδιοκτησία και
χρησιμοποιούνται αποκλειστικά για μη εμπορικούς σκοπούς.

Η Αψίδα που Έσκισε τον Ουρανό — Μέρος Δεύτερο

Posted on by admin

Τσαμούρης, οι Ειδικοί στις Βίδες©

Μέρος Δεύτερο

Με την αυγή του 20ού αιώνα, η ραγδαία ανάπτυξη του Σίδνεϊ και το ξέσπασμα της βουβωνικής πανώλης
κατέστησαν επιτακτική την ανάγκη για μια μόνιμη διάβαση στο λιμάνι της πόλης. Το έργο θα ήταν το
μεγαλύτερο που είχε ποτέ αναληφθεί στη Νέα Νότια Ουαλία, απαιτώντας την κατεδάφιση παραπηγμάτων
στο Βόρειο Σίδνεϊ και στο Μίλλερς Πόιντ για την κατασκευή της γέφυρας και ενός υπόγειου
σιδηροδρομικού συστήματος.

Μεταξύ του 1900 και του 1924, η κυβέρνηση διεξήγαγε τέσσερις ξεχωριστούς διαγωνισμούς σχεδιασμού,
προσελκύοντας πάνω από 20 προτάσεις από εγχώριες και διεθνείς κατασκευαστικές εταιρείες. Παρά την
έκθεση των σχεδίων στην αγορά Queen Victoria Markets, κανένα δεν κατάφερε να ικανοποιήσει τις υψηλές
προσδοκίες των κατοίκων και των πολεοδόμων του Σίδνεϊ.

Δύο πρωτοπόροι μηχανικοί ξεχώρισαν ως οι επικρατέστεροι υποψήφιοι: ο Norman Selfe και ο John Job
Crew Bradfield. Ο Selfe, ένας ταλαντούχος μηχανικός, ναυτικός αρχιτέκτονας και εφευρέτης, είχε
οραματιστεί τη διάβαση του λιμανιού δεκαετίες πριν από την κατασκευή της σημερινής γέφυρας. Το σχέδιό
του το 1901 για μια ατσάλινη γέφυρα με δοκούς από το Ντόους Πόιντ μέχρι το ΜακΜάχονς Πόιντ έγινε
αποδεκτό από την κυβέρνηση, αλλά πολιτικές αναταράξεις και οικονομικά εμπόδια ματαίωσαν την
υλοποίησή του. Ο Selfe κέρδισε και έναν δεύτερο διαγωνισμό το 1903, αλλά το όραμά του χάθηκε ξανά εν
μέσω πολιτικής αστάθειας και αλλαγής κυβέρνησης το 1904.

Ο John Bradfield, ένας πολιτικός μηχανικός με εξαιρετικό ακαδημαϊκό υπόβαθρο, μπήκε δυναμικά στο
προσκήνιο. Ο Bradfield ήταν ένα παράδοξο: τολμηρός και οραματιστής ως σχεδιαστής, αλλά
συγκρατημένος ως μηχανικός. Το 1912, το σχέδιό του για μια γέφυρα με δοκούς από το Ντόους Πόιντ μέχρι
το Μίλσονς Πόιντ εγκρίθηκε από την κυβέρνηση, αλλά ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος ανέβαλε κάθε
προσπάθεια κατασκευής.

Μετά τον πόλεμο, ο Bradfield ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο μελετώντας σχέδια γεφυρών και ανακάλυψε μια
τοξωτή γέφυρα στη Νέα Υόρκη που θα ταίριαζε ιδανικά στο τεράστιο πλάτος του λιμανιού του Σίδνεϊ,
αποδεικνυόμενη πιο αποτελεσματική από μια γέφυρα με δοκούς. Χάρη στην επιμονή της γραμματέα του,
Kathleen Butler, γνωστής ως το «κορίτσι της γέφυρας», ο Bradfield έπεισε τους πολιτικούς ότι μια
μονότοξη γέφυρα θα μπορούσε να κατασκευαστεί χωρίς να παρεμποδίζει τις ζωτικής σημασίας ναυτιλιακές οδούς
της πόλης.

Έπειτα από δεκαετίες πολιτικών ελιγμών και καθυστερήσεων, ο νόμος για τη γέφυρα του λιμανιού
ψηφίστηκε επιτέλους το 1924. Την ίδια χρονιά, ο Bradfield συνέστησε την αποδοχή της προσφοράς της
αγγλικής εταιρείας Dorman Long & Co., της οποίας το σχέδιο για μια μονότοξη γέφυρα με υποστυλώματα
από οπλισμένο σκυρόδεμα και επένδυση από γρανίτη κρίθηκε ως το καταλληλότερο.

Το όραμα του Bradfield επρόκειτο να γίνει πραγματικότητα, όπως είχε δηλώσει προφητικά σε ομιλία του το
1921: «Ο προτεινόμενος διαγωνισμός, για τη γέφυρα με τα δύο αρθρωτά τόξα και την επένδυση από
γρανίτη, είναι το σχέδιό μου, όπως εγκρίθηκε από το Κοινοβούλιο και όπως υποβλήθηκε στο διαγωνισμό…
Χάρη στους γενναίους στρατιώτες μας, η Αυστραλία πρόσφατα ανακηρύχθηκε ανεξάρτητο έθνος. Στην
ανοικοδόμηση κάθε έθνους η γη διαμορφώνει σιγά σιγά τους ανθρώπους και οι άνθρωποι με υπομονή και
μόχθο αλλάζουν τον χαρακτήρα του φυσικού τοπίου… Εξανθρωπίζουν το τοπίο καθ’ ομοίωσή τους…».

Ο δρόμος ήταν πλέον ανοιχτός για το πιο φιλόδοξο κατασκευαστικό έργο στην ιστορία της Αυστραλίας –
ένα έργο που θα απαιτούσε οκτώ χρόνια σκληρής δουλειάς, έξι εκατομμύρια χειροκίνητα πριτσίνια, τις
προσπάθειες 1.400 εργατών και δυστυχώς το τίμημα 16 ανθρώπινων ζωών. Στο επόμενο κεφάλαιο αυτής
της συναρπαστικής ιστορίας, θα γνωρίσουμε από κοντά τους ανθρώπους που κατασκεύασαν τη γέφυρα
Sydney Harbour Bridge, μετατρέποντας σε θαυμαστή πραγματικότητα τα οράματα αμέτρητων πολεοδόμων,
αρχιτεκτόνων, ονειροπόλων και μηχανικών.

Η ιστορία βασίζεται στο podcast «The Bridge: The Arch that Cut the Sky», το οποίο δημιουργήθηκε με την
υποστήριξη του Ιδρύματος της Κρατικής Βιβλιοθήκης της Νέας Νότιας Ουαλίας. Μπορείτε να το
υποστηρίξετε ακούγοντάς το στο thebridge.sl.nsw.gov.au.

Σημείωση: Οι φωτογραφίες που χρησιμοποιήθηκαν σε αυτό το άρθρο προέρχονται από την ιστοσελίδα του
State Library of New South Wales Foundation για το podcast. Δεν αποτελούν πνευματική μας ιδιοκτησία και
χρησιμοποιούνται αποκλειστικά για μη εμπορικούς σκοπούς.

Ποιος Εφηύρε το Πριτσίνι;

Posted on by admin

Τσαμούρης, οι Ειδικοί στις Βίδες©

Ελάχιστοι άνθρωποι μπορούν να συλλάβουν τον τεράστιο αντίκτυπο που έχουν τα πριτσίνια στο σύγχρονο
κόσμο μας. Η ιστορία τους ξεκινά από τα αμμώδη εδάφη της αρχαίας Αιγύπτου, όπου εμφανίστηκαν για
πρώτη φορά ως σύνδεσμοι για τις λαβές των πήλινων αγγείων. Από αυτές τις ταπεινές απαρχές, τα
πριτσίνια εξελίχθηκαν, ασφαλίζοντας τα πάντα, από τα πλοία των Βίκινγκς που έσχιζαν τα επικίνδυνα νερά
μέχρι τους ουρανοξύστες που υψώνονται στα σύννεφα. Σε όλες τις ηπείρους και τις εποχές, η αδιάκοπη
παρουσία τους αποτελεί μαρτυρία της διαχρονικής σημασίας τους στη διαμόρφωση του κόσμου όπως τον
γνωρίζουμε σήμερα.

Παρακάτω παρατίθενται 20 συναρπαστικά γεγονότα για τα πριτσίνια:

1⃣ Τα πρώτα πριτσίνια εμφανίστηκαν στην Αρχαία Αίγυπτο πριν από περίπου 5.000 χρόνια.

2⃣ Μέχρι την εποχή της Αρχαίας Ρώμης, τα πριτσίνια είχαν ήδη ευρεία εφαρμογή στις κατασκευές.

3⃣ Οι Βίκινγκς του έβδομου αιώνα χρησιμοποιούσαν πριτσίνια για να ενώνουν τις σανίδες των επιβλητικών
πλοίων τους.

4⃣ Στα μέσα του 19ου αιώνα, οι καινοτομίες στη μεταλλουργία σηματοδότησαν την αρχή της σύγχρονης
εποχής για τα πριτσίνια.

5⃣ Ο σφυρήλατος σίδηρος, ο χάλυβας και το αλουμίνιο είναι τα πιο κοινά μέταλλα που ενώνονται με
πριτσίνια, χάρη στη σχετικά μαλακή υφή τους.

6⃣ Ο χυτοσίδηρος είναι αδύνατον να συνδεθεί με πριτσίνια λόγω της άκαμπτης φύσης του.

7⃣ Οι συνδέσεις με πριτσίνια είναι πιο ευέλικτες και προσαρμόζονται καλύτερα στις θερμοκρασιακές
μεταβολές σε σχέση με τα μπουλόνια και τη συγκόλληση.

8⃣ Η πρώτη ευρέως διαδεδομένη, σύγχρονη εφαρμογή των πριτσινιών ήταν στην κατασκευή λεβήτων.

9⃣ Η ναυπηγική βιομηχανία οφείλει μεγάλο μέρος της πρώιμης επιτυχίας της στην τεχνική του
πριτσινώματος.

🔟 Υπάρχουν δύο κύριοι τύποι πριτσινώματος: το θερμό και το ψυχρό πριτσίνωμα — το ψυχρό πριτσίνωμα
προτιμάται όταν απαιτούνται μικρότερα πριτσίνια.

1⃣1⃣ Έως τα μέσα του 1800, τα πριτσίνια είχαν αρχίσει να χρησιμοποιούνται στην κατασκευή
αρχιτεκτονικών κτιρίων.

1⃣2⃣ Ο Πύργος του Άιφελ στο Παρίσι αποτελείται από 18.038 κομμάτια που συνδέονται με 2,5
εκατομμύρια πριτσίνια.

1⃣3⃣ Άλλα αξιοσημείωτα παραδείγματα χρήσης πριτσινιών περιλαμβάνουν τη Γέφυρα Golden Gate (1,2
εκατομμύρια πριτσίνια), τη Γέφυρα του λιμανιού του Σίδνεϊ (6 εκατομμύρια πριτσίνια) και τον Τιτανικό (3
εκατομμύρια πριτσίνια).

1⃣4⃣ Στις 20 Μαΐου 1873, ο Levi Strauss κατοχύρωσε την πατέντα για τα τζιν παντελόνια με χάλκινα
πριτσίνια.

1⃣5⃣ Πολλά άρματα μάχης του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν κατασκευασμένα με πριτσίνια, μέχρι που
εντοπίστηκαν αδυναμίες σε αυτή τη μέθοδο.

1⃣6⃣ Ορισμένοι ντράμερ χρησιμοποιούν ειδικά κύμβαλα με πολλά πριτσίνια για να παράγουν πιο δυνατό,
διαπεραστικό ήχο όταν τα χτυπούν.

1⃣7⃣ Οι αρχαίες τεχνικές τοποθέτησης πριτσινιών χρησιμοποιούσαν ένα σφυρί που χτυπούσε ένα ειδικό
εργαλείο που ονομαζόταν «μπουτερόλ».

Επιβάτης Συνελήφθη να Μεταφέρει Λαθραία Χρυσές Βίδες

Posted on by admin

Τσαμούρης, οι Ειδικοί στις Βίδες©

Ένας επιβάτης που ταξίδευε από το Ντουμπάι προς το Μπενγκαλούρου της Ινδίας, συνελήφθη στο
αεροδρόμιο σε μια πονηρή προσπάθεια να ξεγελάσει τις αρχές, επιχειρώντας να εισαγάγει λαθραία 267
γραμμάρια χρυσού, τα οποία είχε μετατρέψει σε παξιμάδια και βίδες.

Οι αρχές, έχοντας υποψιαστεί τον άνδρα που κουβαλούσε μια ογκώδη μαύρη βαλίτσα, τον σταμάτησαν για
έλεγχο και ανάκριση. Κατά τη διάρκεια της εξέτασης της βαλίτσας, οι τελωνειακοί έμειναν έκπληκτοι όταν
ανακάλυψαν ότι τα παξιμάδια και οι βίδες της βαλίτσας ήταν στην πραγματικότητα κατασκευασμένα από
καθαρό χρυσό.

Αυτό το περιστατικό, που συνέβη τον Αύγουστο του 2023, φανερώνει τις ευφάνταστες μεθόδους που
χρησιμοποιούν οι λαθρέμποροι για να παρακάμψουν τα μέτρα ασφαλείας και να διακινήσουν παράνομα
πολύτιμα μέταλλα. Ωστόσο, η άγρυπνη ομάδα των τελωνειακών υπαλλήλων στο αεροδρόμιο της
Μπενγκαλούρου απέδειξε ότι ακόμη και οι πιο έξυπνα σχεδιασμένες απόπειρες μπορούν να
ανακαλυφθούν μέσω της προσεκτικής εξέτασης του προφίλ των επιβατών και της χρήσης προηγμένων
τεχνολογιών ελέγχου.

Στην Τσαμούρης, μπορεί να μην προσφέρουμε ακόμη χρυσές βίδες, αλλά είμαστε υπερήφανοι που
παρέχουμε βίδες της υψηλότερης ποιότητας και διατηρούμε ένα από τα μεγαλύτερα αποθέματα στην
Ελλάδα και την Κύπρο με περισσότερους από 25.000 προϊόντα.

Το Ποντίκι που Τακτοποιεί Βίδες

Posted on by admin

Τσαμούρης, οι Ειδικοί στις Βίδες©

Όταν ο Rodney Holbrook, ένας συνταξιούχος ταχυδρόμος, αποφάσισε να εγκαταστήσει μια κάμερα για να
λύσει το μυστήριο της νυχτερινής τακτοποίησης στην αποθήκη του, δεν φανταζόταν ποτέ ότι θα
ανακάλυπτε έναν τετράποδο, χνουδωτό βοηθό. Τα πλάνα αποκάλυψαν ένα μικροσκοπικό ποντίκι που, με
επιμέλεια, μετακινούσε παξιμάδια και βίδες από τον πάγκο εργασίας σε ένα κοντινό κουτί.

Η περιέργεια του Holbrook ξεκίνησε όταν παρατήρησε ότι η τροφή των πουλιών κατέληγε μέσα σε παλιά
παπούτσια που φυλάσσονταν στην αποθήκη. Έκπληκτος, είδε στα πλάνα της κάμερας το ποντίκι να
μεταφέρει με το στόμα του διάφορα αντικείμενα, όπως κατσαβίδια, μανταλάκια και καλώδια,
σκαρφαλώνοντας σε κουτιά που έφταναν σχεδόν το ύψος του ίδιου του Holbrook.

Εντυπωσιασμένος από τις ικανότητες τακτοποίησης του μικρού τρωκτικού, ο Holbrook αστειεύτηκε ότι
πλέον δεν χρειάζεται να μπαίνει στον κόπο να καθαρίζει, αφού ξέρει ότι ο μικρός του φίλος θα το αναλάβει.
Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Holbrook συνάντησε ένα τόσο πρόθυμο ποντίκι-
βοηθό. Το 2019, είχε εγκαταστήσει μια κάμερα νυχτερινής όρασης στην αποθήκη ενός φίλου του, η οποία
επίσης κατέγραψε ένα ποντίκι να διατηρεί την τάξη και την οργάνωση.

Στην Τσαμούρης, κατανοούμε τη σημασία της τάξης και της οργάνωσης. Αν και μπορεί να μη διαθέτουμε
ένα εξυπηρετικό ποντίκι στην ομάδα μας, είμαστε περήφανοι που προσφέρουμε τις κορυφαίες λύσεις
οργάνωσης εργαλείων και βιδών παγκοσμίως, με τους εργαλειοφορείς Bahco και Irimo.
Βρείτε

Βιδώνοντας το Empire State Building

Posted on by admin

Τσαμούρης, οι Ειδικοί στις Βίδες©

«Πώς να περιγράψουμε την εκπληκτική μεταμόρφωση της Νέας Υόρκης τις τελευταίες δεκαετίες; Τα νέα
γυάλινα κέντρα στο Λονγκ Άιλαντ Σίτι και το Τζέρσεϊ Σίτι που ξεπήδησαν την τελευταία 15ετία. Οι
κρυστάλλινοι θόλοι στο Hudson Yards δυτικά. Οι ψηλοί πύργοι κατοικιών που ξεφυτρώνουν κατά μήκος του
Ίστ Ρίβερ στο Κουίνς και το Μπρούκλιν. Και οι λεπτεπίλεπτοι υπερουρανοξύστες που υψώνονται πάνω από
το Σέντραλ Παρκ.

Δεν υπήρξε καλύτερη στιγμή για να ανακαλύψετε ξανά το Γκόθαμ. Έτσι, ανηφόρισα προς την κορυφή του
πρώτου υπερυψωμένου κτηρίου της Νέας Υόρκης: το Empire State Building. Μετά από μια επένδυση 165
εκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ (151 εκατομμύρια ευρώ) και 4 χρόνια σχολαστικής εργασίας, αναβαθμίστηκε
πλήρως η εμπειρία πρόσβασης και απόλαυσης της θέας από τα παρατηρητήρια στον 86ο και 102ο όροφο.
Παράλληλα, οι σχεδιαστές απάλειψαν ό,τι ενοχλούσε πιο πολύ τους επισκέπτες στη διαδρομή προς την
κορυφή: τις ουρές, το συνωστισμό, τη συμφόρηση».

Με τα λόγια αυτά, ο James S. Russell των New York Times περιέγραψε την αναγέννηση ενός διαχρονικού
συμβόλου, που έχει κερδίσει τις καρδιές εκατομμυρίων ανθρώπων και οικοδομήθηκε με τον ιδρώτα και την
αφοσίωση αμέτρητων εργατών. Το 1930, με φόντο το Chrysler Building, αυτοί οι τολμηροί ήρωες βίδωναν τα
μπουλόνια που κρατούν όρθιο ένα παγκόσμιο ορόσημο.

Μερικά εντυπωσιακά στοιχεία για το Empire State Building (ESB)

1⃣ Υψώνεται 443 μέτρα (1.454 πόδια) πάνω από το Μανχάταν, με 102 ορόφους και 1.860 σκαλιά από το
επίπεδο του δρόμου ως τον ουρανοξύστη.

2⃣ Κάθε χρόνο φιλοξενεί το Run-Up, όπου αθλητές απ’όλο τον κόσμο ανεβαίνουν τρέχοντας τα 1.576
σκαλιά από το λόμπι ως το παρατηρητήριο του 86ου ορόφου. Η παράδοση ξεκίνησε το 1978.

3⃣ Ζυγίζει 365.000 τόνους και έχει όγκο 1 εκατομμύριο κυβικά μέτρα (37 εκατομμύρια κυβικά πόδια).

4⃣ Το εξωτερικό περιλαμβάνει 5.663 κυβικά ασβεστόλιθου (200.000 κυβικά πόδια) από την Ιντιάνα και
γρανίτη, 10 εκατομμύρια τούβλα και 730 τόνους αλουμινίου και inox.

5⃣ Μετά τα θεμέλια, η κατασκευή κράτησε μόλις 1 χρόνο και 45 μέρες — από τα πρώτα ατσάλινα
υποστηλώματα στις 7 Απριλίου 1930 μέχρι την ολοκλήρωση στις 31 Μαρτίου 1931, ένα μήνα πριν τα
επίσημα εγκαίνια. Ρεκόρ ταχύτητας για το μέγεθός του.

6⃣ Ο σκελετός ανέβαινε με ρυθμό 4,5 ορόφων την εβδομάδα.

7⃣ Χτίστηκε στη θέση του αρχικού ξενοδοχείου Waldorf-Astoria.

8⃣ Απαίτησε πάνω από 7 εκατομμύρια εργατοώρες για την κατασκευή του.

9⃣ Η αποκατεστημένη τοιχογραφία της οροφής στο λόμπι είναι διακοσμημένη με φύλλα αλουμινίου και
χρυσό 23 καρατίων.

🔟 Όλα τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν για την ανακατασκευή ήταν τα αυθεντικά από το 1931, με πάνω
από 20.000 ώρες εργασίας.

1⃣1⃣ Ξαναφτιάχτηκαν 3.657 μέτρα (12.000 γραμμικά πόδια) χυτών γυάλινων φωτιστικών για να φωτίζουν
το λόμπι και τον διάδρομο.

1⃣2⃣ Η τοιχογραφία της οροφής απαίτησε πάνω από 1.393 τετραγωνικά μέτρα καμβά (15.000 τετραγωνικά
πόδια) και 115.000 φύλλα αλουμινίου.

1⃣3⃣ Σύγχρονα συστήματα έχουν μειώσει την κατανάλωση ενέργειας κατά 38%, εξοικονομώντας περίπου
4 εκατομμύρια ευρώ (4,4 εκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ) ετησίως.

1⃣4⃣ Τις αίθριες μέρες, η θέα φτάνει τα 129 χιλιόμετρα (80 μίλια), περιλαμβάνοντας 5 πολιτείες — Νέα
Υόρκη, Νιου Τζέρσεϊ, Πενσυλβάνια, Κονέκτικατ και Μασαχουσέτη.

1⃣5⃣ Έχει πρωταγωνιστήσει σε θρυλικές ταινίες όπως το King Kong, το An Affair to Remember και το
Sleepless in Seattle.

1⃣6⃣ Το πρώτο φως στην κορυφή του ESB ήταν ένας φάρος

Ο Προσαρμογέας, το Κατσαβίδι, το Σετ εργαλείων και η Μονάδα Διακυβέρνησης του Απόλλων 11

Posted on by admin

Τσαμούρης, οι Ειδικοί στις Βίδες©

«Ο Αετός προσεδαφίστηκε».

Ο πρωταρχικός στόχος της ιστορικής διαστημικής αποστολής Απόλλων 11 ήταν να επιτευχθεί ο εθνικός
στόχος που είχε θέσει ο Πρόεδρος John F. Kennedy στις 25 Μαΐου 1961: να πατήσει ο άνθρωπος στη
Σελήνη και να επιστρέψει με ασφάλεια στη Γη.

Στις 16 Ιουλίου 1969, ο πύραυλος που μετέφερε την σεληνάκατο του Απόλλων 11 εκτοξεύτηκε από το
Ακρωτήριο Κένεντι, θέτοντας τους αστροναύτες Neil Armstrong, Michael Collins και Edwin «Buzz» Aldrin σε
τροχιά γύρω από τη Γη. Τέσσερις μέρες αργότερα, στις 20 Ιουλίου, εκτιμάται ότι 650 εκατομμύρια άνθρωποι
σε όλο τον κόσμο παρακολούθησαν μέσω τηλεόρασης τον Armstrong να κάνει το ιστορικό πρώτο βήμα στη
σεληνιακή επιφάνεια, δηλώνοντας: «Ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, ένα γιγάντιο άλμα για την
ανθρωπότητα».

Ανάμεσα στα απαραίτητα αντικείμενα που συνόδευαν τους αστροναύτες σε αυτό το επικό ταξίδι ήταν και
ένα ειδικά σχεδιασμένο σετ εργαλείων, γνωστό ως «Apollo 11 Adapter, Screwdriver, Tool Set». Αυτό το
πολυχρηστικό κιτ, που περιελάμβανε μεταξύ άλλων ένα επίπεδο κατσαβίδι 1/4 ίντσας με την ένδειξη «Tool
2», είχε σκοπό να βοηθήσει στο σφίξιμο και ξεβίδωμα διαφόρων αντικειμένων μέσα στο διαστημόπλοιο.
Σήμερα, το σετ εργαλείων φιλοξενείται στο Μουσείο Smithsonian ως ένα σύμβολο της εξαιρετικής
προσοχής στη λεπτομέρεια που διέκρινε κάθε πτυχή του προγράμματος Απόλλων.

Στην πραγματικότητα, η επιτυχία της αποστολής Απόλλων 11 οφειλόταν στις προσπάθειες εκατοντάδων
χιλιάδων ανθρώπων πέρα από τους κόλπους της NASA. Συνολικά 400.000 άτομα, από μηχανικούς
αεροδιαστημικής και ράφτες που κατασκεύαζαν τις πολύπλοκες διαστημικές στολές, μέχρι τεχνικούς που
συναρμολογούσαν το κτιριακό συγκρότημα εκτόξευσης, μαθηματικούς που επαλήθευαν τους πολύπλοκους
υπολογισμούς και κατασκευαστές αλεξιπτώτων που εξασφάλιζαν την ασφαλή επιστροφή των
αστροναυτών, έπαιξαν όλοι καθοριστικό ρόλο στην τελική επιτυχία.

Καθώς ο Armstrong και ο Aldrin περπατούσαν στη Σελήνη με το σκάφος προσεδάφισης Eagle, αφήνοντας
τον Collins να τους περιμένει σε τροχιά στο σκάφος διοίκησης Columbia, κουβαλούσαν μαζί τους τα όνειρα,
τις ελπίδες και τους κόπους ενός ολόκληρου έθνους. Κάθε βίδα που είχε σφιχτεί, κάθε ραφή που είχε
ραφτεί και κάθε εξίσωση που είχε λυθεί τους είχε φέρει πιο κοντά σε αυτή την ιστορική στιγμή.

Στην Τσαμούρης, αντλούμε έμπνευση από τις μικρές βίδες που συμβάλλουν σε μεγάλα επιτεύγματα. Όπως
ακριβώς το κιτ εργαλείων του Απόλλων έπαιξε κρίσιμο ρόλο στην επιτυχία της προσελήνωσης, έτσι και οι
βίδες και τα εργαλεία χειρός μας σχεδιάζονται για να υποστηρίζουν τους πελάτες μας στα δικά τους
μεγαλεπήβολα εγχειρήματα. Οδηγούμαστε από την ίδια αφοσίωση και ακρίβεια που επέδειξαν οι 400.000
άγνωστοι ήρωες που μετέτρεψαν το αδύνατο σε εφικτό πριν από 55 χρόνια.

Steve Jobs — Από τη Συναρμολόγηση Βιδών στην Κορυφή του Κόσμου

Posted on by admin

Τσαμούρης, οι Ειδικοί στις Βίδες©

Σε ηλικία μόλις 12 ετών, ο Steve Jobs επέδειξε την επιμονή και την περιέργεια που αργότερα θα καθόριζαν
την εμβληματική καριέρα του. Ζώντας στο Μάουντεν Βιού της Καλιφόρνια, ο νεαρός Jobs έκανε ένα
τολμηρό βήμα που θα άλλαζε για πάντα τη ζωή του: τηλεφώνησε απροσδόκητα στον συνιδρυτή της
Hewlett-Packard, Μπιλ Χιούλετ, ζητώντας του κάποια ηλεκτρονικά ανταλλακτικά.

Προς έκπληξη του Jobs, ο Hewlett όχι μόνο απάντησε στο τηλεφώνημα, αλλά έλαβε και σοβαρά υπόψη το
αίτημα του νεαρού. Εντυπωσιασμένος από την πρωτοβουλία του Jobs, ο Hewlett του πρόσφερε μια θέση
πρακτικής άσκησης στην Hewlett-Packard, όπου ο Jobs πέρασε το καλοκαίρι δουλεύοντας στη γραμμή
συναρμολόγησης, τοποθετώντας παξιμάδια και βίδες σε μετρητές συχνότητας.

«Μου έδωσε δουλειά στο μέρος που τα κατασκεύαζαν και ήμουν στον παράδεισο», θυμήθηκε ο Jobs σε μια
συνέντευξη του το 1994. Αυτή η εμπειρία τον έφερε σε επαφή με τον κόσμο των ηλεκτρονικών και της
βιομηχανίας, θέτοντας τα θεμέλια για τις μελλοντικές του επιτυχίες.

Η ιστορία του Jobs αποτελεί μια ισχυρή υπενθύμιση της σημασίας του να ζητάμε βοήθεια και να
εκμεταλλευόμαστε τις ευκαιρίες. «Πάντα πίστευα σε κάτι πολύ αληθινό: οι περισσότεροι άνθρωποι δεν
αποκτούν τέτοιου είδους εμπειρίες επειδή δεν τις ζητούν ποτέ», είπε. «Δεν έχω βρει ποτέ κανέναν που να
μη θέλει να με βοηθήσει όταν του ζήτησα τη συνδρομή του».

Αυτή η φιλοσοφία, του να ζητάμε βοήθεια και να μη φοβόμαστε να απευθυνθούμε στους άλλους, έγινε
σήμα κατατεθέν της προσέγγισης του Jobs στη ζωή και στις επιχειρήσεις. Ήταν η ίδια τόλμη και
αποφασιστικότητα που τον οδήγησαν να συνιδρύσει την Apple, να φέρει επανάσταση στη βιομηχανία των
προσωπικών υπολογιστών και να μεταμορφώσει τον τρόπο με τον οποίο αλληλεπιδρούμε με την
τεχνολογία.

Στην Τσαμούρης, αντλούμε έμπνευση από οραματιστές όπως ο Steve Jobs, οι οποίοι αποδεικνύουν τη
δύναμη της περιέργειας, της πρωτοβουλίας και της προθυμίας να ζητήσουμε βοήθεια. Όπως οι πρώτες
εμπειρίες του Jobs με τη συναρμολόγηση βιδών έθεσαν τα θεμέλια για τη μελλοντική του επιτυχία, έτσι και
εμείς κατανοούμε ότι κάθε βίδα,